Västgötaspets, Swedish Vallhund, Spitz des Visigoths, Schwedischer schäferspitz, Vaestgoetaspets, Vaestgoetlandský špic, Švédský Vallhund, Perro de los Visigodos, Zweedse Vallhund, Vallhund suédois

         

Västgötaspets (Perro de los Visigodos)
 

Nacionalidad: Suecia.

Origen: El Swedish Wallhund está considerado como una de las razas suecas genuinas, aún cuando no está bien definido qué relación tiene con el Welsh Corgi. Se dice que los Vikingos llevaron a éste perro tipo Spitz de Inglaterra a Suecia. La investigación cinológica moderna asegura que la raza fué desarrollada en Suecia. El reconocimiento por hacer que el Swedish Wallhund fuera reconocido y registrado como una raza sueca se debe al Conde Björn Von Rosen. Al inicio de la década de los cuarentas él fué quien llamó la atención a la existencia de ésta raza. Al hacer un inventario de los perros existentes en el condado de Västergötland y especialmente alrededor de la ciudad de Vara, encontró un grupo pequeńo pero muy uniforme en su tipo. Con éstos ejemplares se inició un serio programa de crianza, conducido principalmente por el líder K.G. Zettersten, teniendo éxito en la crianza de ejemplares muy uniformes en tipo, sin perder el instinto de pastoreo.

Descripción: Se trata de un perro vigoroso, sin miedo, de extremidades cortas. Su apariencia y expresión describen a un perro guardián alerta y enérgico.

Carácter: Es un perro guardián enérgico, intrepido y alerta

Utilización: Perro de pastoreo, perro para guíar ganado.

 

Västgötaspets, Swedish Vallhund, Spitz des Visigoths, Schwedischer schäferspitz, Vaestgoetaspets (Vaestgoetlandský špic)


 
ORIGEN : Suecia


FUNCION ZOOTECNICA DE LA RAZA : Perro de pastoreo, perro para guíar ganado.

BREVE RESUMEN HISTORICO : El Swedish Wallhund está considerado como una de las razas suecas genuinas, aún cuando no está bien definido qué relación tiene con el Welsh Corgi. Se dice que los Vikingos llevaron a éste perro tipo Spitz de Inglaterra a Suecia. La investigación cinológica moderna asegura que la raza fué desarrollada en Suecia. El reconocimiento por hacer que el Swedish Wallhund fuera reconocido y registrado como una raza sueca se debe al Conde Björn Von Rosen. Al inicio de la década de los cuarentas él fué quien llamó la atención a la existencia de ésta raza. Al hacer un inventario de los perros existentes en el condado de Västergötland y especialmente alrededor de la ciudad de Vara, encontró un grupo pequeńo pero muy uniforme en su tipo. Con éstos ejempalres se inició un serio programa de crianza, conducido principalmente por el líder K.G. Zettersten, teniendo éxito en la crianza de ejemplares muy uniformes en tipo, sin perder el instinto de pastoreo.

APARIENCIA GENERAL : Se trata de un perro vigoroso, sin miedo, de extremidades cortas. Su apariencia y expresión describen a un perro guardián alerta y enérgico.

PROPORCIONES IMPORTANTES : La relación entre la altura y la longitud del cuerpo debe ser de 2:3.

COMPORTAMINETO Y CARACTER : Es un perro guardián enérgico, intrepido y alerta.

CABEZA :
Región craneal : Más bien larga, de corte limpio con un cráneo casi plano. Visto de arriba, forma una cuńa uniforme desde el cráneo hasta la punta de la nariz. Stop bien definido.
Región facial :
Trufa : Negra azabache.
Hocico : Visto de los lados, debe verse preferentemente cuadrado. El hocico debe ser ligeramente más corto que el cráneo.
Labios : De cierre perfecto, apretado.
Dientes : Regular y perfecta mordida de tijera, con dientes iguales y bien desarrollados.
Ojos : De tamańo mediano, de forma ovalada y de color café-oscuro.
Orejas : De tamańo mediano, puntiagudas, erectas; el pabellón debe ser duro desde la base hasta la punta, movible y con pelo suave. De implantación no demasiado baja.
Cuello : Debe ser largo y fuertemente musculado, con buen alcance.

CUERPO :
Línea superior : La espalda debe estar nivelada, con buena musculatura y lomos cortos y fuertes.
Grupa : Amplia y ligeramente caída.
Pecho : Largo, con buena profundidad. Costillas bien redondeadas.
Visto de frente, el pecho debe ser ovalado; visto de los lados, elíptico. Debe alcanzar dos quintas partes de la longitud de las extremidades anteriores, y, visto de los lados, la parte más baja del pecho debe localizarse inmediatamente por detrás de la parte posterior del antebrazo.
Línea inferior : Abdomen ligeramente recogido.
Cola : Existen dos tipos de cola: larga o corta de nacimiento. Cuando el perro está alerta, levanta la cola, pero no más allá de la línea de la espalda.

EXTREMIDADES :
Miembros anteriores : Las escápulas deben ser largas y bien posicionadas hacia atrás. Los brazos, ligeramente más cortos que las escápulas, forman un ángulo notorio. El brazo se encuentra muy pegado a las costillas, pero sigue siendo muy movible. Los antebrazos, vistos de frente, deben ser ligeramente inclinados, sólo lo suficiente para darles libertad de acción contra la parte baja del pecho. Los carpos deben ser elásticos. Buena estructura ósea de toda la extremidad.
Miembros posteriores : Con una buena angulación de la rodilla y del corvejón. Muslos fuertemente musculados. Vistas de atrás las extremidades deben ser paralelas. Las piernas deben ser ligeramente más largas que la distancia entre el corvejón y el piso.
Pies : De tamańo mediano, cortos, ovalados, apuntando hacia adelante, con almohadillas fuertes y buenas articulaciones.

MOVIMIENTO : Firme, con buen impluso.

PELAJE : Capa externa de largo mediano, áspera, densa y cerrada. Capa interna suave y densa. El pelaje debe ser corto en las partes anteriores de las extremidades, ligeramente más largo en el cuello, pecho y partes posteriores de las extremidades.

COLOR : Los colores deseables son : gris, gris-café, gris-amarillento, o café-rojizo, con pelos más oscuros en la espalda, cuello y lados del cuerpo. Un pelaje más claro en las mismas tonalidades antes mencionadas se puede ver en el hocico, garganta, pecho, abdomen, nalgas y corvejones. Es deseable que haya marcas más claras sobre los hombros, las llamadas marcas de arnés. El color blanco es permitido en pequeńas proporciones como una lista estrecha, marca en el cuello o pequeńo collar. Se permiten marcas blancas en las extremidades y el pecho.

TAMAŃO : Altura : Machos : 33 cm.   -    Hembras : 31 cm.
Se permite una variación de 1,5 cm por arriba o por debajo de éstas medidas.

PESO : Entre 9 y 14 kg.

FALTAS : Cualquier desviación de los criterios antes mencionados debe considerarse como falta, y la gravedad de ésta se considera en proporción a la desviación del estándar.

NOTA :  Los machos deben tener dos testículos de apariencia normal completamente descendidos en el escroto. 
 

 

 

ORIGINE: Svezia

UTILIZZO: cane da pastore

CLASSIFICAZIONE FCI
Gruppo 5 : Spitz e cani di tipo primitivo
Sezione 3: cani nordici da guardia e da pastore
Senza prova di lavoro

CENNI STORICI
Il Västgötaspets č considerato fra le pure razze svedesi benché non sia chiaro il suo collegamento con il West Corgi. Č possibile che i vichinghi abbiano portato soggetti di questo tipo Spitz dall'Inghilterra alla Svezia, tuttavia ricerche moderne inducono a pensare che la razza sia di pura origine svedese. Chi registro la razza fu che il Conte Björn von Rosen, che negli anni '40 si rese conto dell'esistenza di questa razza. Facendo un inventario dei soggetti esistente nella contea di Västergötland e in particolare attorno alla cittŕ di Vara rilevň la presenza di un piccolo gruppo di soggetti dalle caratteristiche omogenee. Questi animali furono l'inizio di un serio programma di allevamento sviluppato soprattutto dall'addestratore K.G. Zettersten, che ebbe successo nella creazione di un tipo omogeneo senza perdere gli istinti del pastore.

ASPETTO GENERALE
Un cane piccolo, potente e senza paura. L'aspetto e l'espressione denotano un cane attento, sveglio ed energico.

PROPORZIONI IMPORTANTI
Il rapporto fra lunghezza ed altezza č di circa 2:3.

COMPORTAMENTO/CARATTERE
La razza č attenta, energica, senza paura ed attiva.

TESTA
Piuttosto lunga e dal taglio netto. Quando vista dal di sopra forma un cuneo del cranio all'estremitŕ del naso.

REGIONE CRANIALE
Cranio: quasi piatto.
Stop: ben definito.

REGIONE FACCIALE
Tartufo: assolutamente nero.
Musello: piuttosto squadrato. Leggermente piů corto del cranio.
Labbra: aderenti.
Mascelle/denti: perfetta e regolare altezza articolazione a forbice, dentatura completa e ben sviluppata.
Occhi: in misura media, forma ovale e colore scuro.
Orecchie: di misura media, appuntite e non ripiegate, mobili e con pelo morbido. Attaccatura non troppo bassa.

COLLO Lungo e molto muscoloso, di buona estensione.

CORPO
Dorso: livellato e molto muscoloso.
Regione lombare: corta e solida.
Groppa: ampia ed in leggera pendenza.
Petto: lungo e di buona profonditŕ. Costole ben cinturate. Di forma ovale visto di fronte, ellittica di fianco. Raggiunge i due quinti della lunghezza degli arti anteriori e, visto di fianco, la parte piů bassa del petto č dietro il gomito.
Linea inferiore: addome leggermente retratto.

CODA Puň essere lunga o naturalmente corta. In entrambi i casi sono ammesse tutte le variazioni.

ARTI
ARTI ANTERIORI Arti anteriori di buona ossatura.
Spalla: scapola lunga e ben estesa all'indietro.
Braccio: leggermente piů corto della spalla e con angolo ben definito. Piuttosto aderente alle costole, tuttavia molto mobile.
Avambraccio: visto di fronte, leggermente aperto, cosě da essere libero di muoversi verso la parte inferiore del petto.
Carpo: elastico.
ARTI POSTERIORI Buone angolazioni di grassella e garretto. Visti da dietro, sono paralleli.
Cosce: molto muscolose. Lunghezza leggermente superiore a quella del garretto al suolo.

PIEDI Misura media, corti, ovali, rivolti in avanti, dotati di buone cuscinetti ed unghie forti.

ANDATURE/MOVIMENTI
Sicure e con buona spinta.

MANTO
Pelo: lunghezza media, ruvido, aderente e folto; sottopelo soffice e folto. Piů corto nella parte anteriore degli arti, leggermente piů sul collo petto e parte posteriore degli arti posteriori.
Colore: i colori desiderabili sono: grigio, bruno grigiastro, giallo grigiastro, marrone rossiccio con pelo piů scuro sul dorso, sul collo e sui lati del corpo. Tonalitŕ piů chiare nelle stesse colorazioni di cui sopra possono essere rinvenuti su musello, gola, petto, addome, cosce, piedi e e garretti. Chiazze piů leggera sulle spalle e desiderabili. Il bianco č permesso solo come macchia o collare. Marchi bianchi sono anche permessi sugli arti e sul petto.

TAGLIA e PESI
Altezza al garrese Maschi:33 cm. Femmine:31 cm. Č permessa una variazione di 1, 5 cm al di sopra o al di sotto di questi valori.
Peso: tra 9 e 14 kg.

DIFETTI
Ogni scarto da quanto sopra deve essere considerato un difetto da penalizzare in funzione della sua gravitŕ
 

N.B. I maschi devono avere i testicoli di aspetto normale completamente discesi nello scroto.

Västgötaspets  (Zweedse Vallhund)

 

 

Kort historisch overzicht:

De geschiedenis van de Västgötaspets is, meer dan enig ander ras, in mysteries gehuld. Qua bouw lijkt hij veel op de Corgi Pembroke. Is hij van oorsprong Engels of is het andersom? Een vraag die nog nooit ondubbelzinnig is beantwoord. De Västgötaspets wordt beschouwd als een onvervalst Zweeds ras zelfs al is de verwantschap met de Welsh Corgi niet geheel duidelijk.Het is moeilijk te zeggen of de Vikingen dit Spitstype hebben meegebracht vanuit Engeland naar Zweden. Modern kynologisch onderzoek wijst er op dat het ras is ontwikkeld in Zweden.

Graaf Björn von Rosen komt de eer toe dat de Västgötaspets erkend en geregistreerd is als Zweeds ras. In het begin van de jaren 40 merkte hij het bestaan op van deze honden. Door een inventarisatie te maken van de bestaande honden in de provincie Västergötland en speciaal rond de stad Vara, vond hij een kleine maar typische groep honden. Zij waren de start van een serieus fokprogramma dat voornamelijk in handen was van rector K.G. Zettersten. Hij slaagde er in een gelijkmatig type te fokken zonder verlies van het herderinstinct. De standaard werd in 1943 opgesteld onder de naam van Zweedse Vallhund en herzien in 1964 onder de huidige naam. Het is een uitermate levendig vee-drijvershondje die veel vrije beweging nodig heeft, een sterke eigen wil bezit gepaard aan een groot onderzoekings-drang. De vachtkleur is grijs met crčme kleurige aftekeningen op de neus, keel, borst en voeten. Door zijn veedrijvers/herdersinstinct blijft de hond als regel in de buurt.

 

Algemeen beeld

            Kleine, krachtige, onbevreesde kortbenige hond.

Verschijning en expressie:  waakzaam, alert en energiek.

Belangrijke verhoudingen

            Hoogte-lengteverhouding; ongeveer 2:3

Gedrag en temperament

            Waakzaam, energiek, onbevreesd en alert.

Hoofd

Schedel

Tamelijk lang, droog en met een vrijwel vlakke schedel. Van boven bezien een gelijke wigvorm van schedel tot neuspunt. Duidelijke stop.

Aangezicht

  Neuspigment git zwart. Voorsnuit van opzij bezien tamelijk vierkant, iets korter dan de schedel.

Lippen

            Strak sluitend.

Kaak/gebit

            Volledig en  regelmatig scharend gebit met regelmatige en goed ontwikkelde tanden.

Ogen

            Middelmatig groot, ovaal, donkerbruin.

Oren

            Middelmatig groot, puntig, rechtopstaand, oor stevig van basis tot oorpunt,

            glad behaard en beweeglijk. Niet te laag aangezet.

Hals

            Lang en krachtig bespierd met goed bereik.

Lichaam

            Bovenbelijning

            Rechte rug, goed bespierd met korte, krachtige lendenen.

Croupe

            Breed en licht hellend.

Borst

Lang, met goede diepte. Goede ribwelving. Van voor bezien; borst ovaal, van opzij elliptisch. Ribben reiken tot 2/5 van de lengte van de voorbenen. Van opzij gezien ligt het diepste punt van de borst direct achter de achterzijde van de voorbenen.

Onderbelijning

Buik licht opgetrokken.

Staart

            Twee staarttypen komen voor: lang of natuurlijke kortstaart. In beide gevallen zijn alle variaties hierop toegestaan.

Voorhand

Schouder

            Lang en goed terug liggend.

Opperarm

Iets korter dan de schouder en geplaatst in dezelfde hoek. Opperarm goed aangesloten tegen de ribben, maar toch zeer beweeglijk.

Voorbenen

Van voor bezien licht gebogen, net voldoende voor volledige bewegingsvrijheid t.o.v. het ondergedeelte van de borst.

Polsen

            Elastisch.

Benen

            Goed bone.

Achterhand

            Achterbenen

            Goed gehoekte knie en sprong.

Dijen

            Krachtig bespierd.

Benen

Van achter gezien parallel.

Onderbeen

            Iets langer dan de afstand van sprong tot de grond.

Voeten

Middelmatig groot, kort, ovaal, recht naar voren gericht met sterke zolen, en goed gewelfd.

Gangwerk

            “Sound”, met goede stuwing.

Vacht

Middelmatig lang, harde en goed gesloten bovenvacht. Ondervacht; zacht en dicht. Kort op de voorkant van de benen, iets langer aan hals, borst en achterzijde van de achterbenen.

Kleur

Gewenste kleuren zijn grijs, grijs-bruin, grijs-geel of rood-bruin met donkerder haren op de rug, hals en zijkant van het lichaam. Lichter haar in dezelfde kleurschakering als bovengenoemd op snuit, keel, borst, buik, billen, voeten en hakken komt voor. Lichtere aftekeningen op de schouders, de zogenaamde harnasaftekening is gewenst. Wit is in beperkte mate toegestaan in de vorm van een smalle bles, halsvlek of geringe ‘halsband’. Witte aftekeningen zijn toegestaan op voor- en achterbenen en op de borst.

Hoogte en gewicht

            Schofthoogte

            Ideale schofthoogte reuen: 33 cm.

            Ideale schofthoogte teven: 31 cm.

            1˝ cm afwijking naar boven of onderen is toegestaan

            Gewicht

            Tussen de 9 en 14 kilo.

  Fouten

Elke afwijking van de voorgaande punten moet als fout worden gezien en de zwaarte, waarmee de fout aangerekend wordt, moet in de juiste verhouding staan tot zijn ernst.

  N.B.

            Reuen moeten twee normaal ontwikkelde, volledig in het scrotum ingedaalde testikels hebben.

 

VÄSTGÖTASPETS

FÉDÉRATION CYNOLOGIQUE INTERNATIONALE (F.C.I.) SECRETARIAT GENERAL: 14 rue Léopold II, 6530 THUIN (Belgique)

No14a

5 maart 1985

STANDAARD: VÄSTGÖTASPETS

Land van oorsprong: Zweden

ALGEMENE VERSCHIJNING: Een kleine, krachtige en dicht bij de grond staande hond met een tamelijk lange rug. Verschijning en uitdrukking wijzen op een waakzame, alerte en energieke hond.

HOOFD: Het hoofd moet tamelijk lang zijn en scherp omlijnd met een bijna vlakke schedel en goede duidelijke stop. Het moet, van boven gezien, zich gelijkmatig wigvormig tonen van schedel tot punt van de neus. De snuit moet, van opzij gezien, enigszins vierkant tonen. De snuit moet iets korter zijn dan de schedel. Stevig gesloten lippen. Neuskleur gitzwart.

OGEN: Ogen van gemiddelde grootte, ovaal van vorm en zeer donker bruin.

OREN: Oren van gemiddelde grootte, rechtopstaand, puntig en de oorhuid moet vanaf de basis tot aan de punt stevig zijn, glad behaard en de hond moet goed gebruik maken van zijn oren.

HALS: De hals moet lang zijn, sterk gespierd en goed gestrekt.

VOORHAND: De schouderbladen moeten lang zijn en met een hoek van 45 graden tot het horizontale vlak. De opperarm moet iets korter zijn dan het schouderblad en onder een rechte hoek staan. Het moet dicht bij de ribben geplaatst zijn maar toch zeer beweeglijk. De voorarm moet, van voren gezien, iets gebogen zijn, precies genoeg om de voorarm de volle bewegingsvrijheid te geven tot de onderzijde van de borst; van opzij gezien moet hij volkomen recht zijn. De benen moeten goed bot hebben.

LICHAAM: De rug moet horizontaal zijn, goed gespierd en met korte lendenen. De borst moet lang en van goede diepte zijn. Goed sterk gebogen ribben. Van de voorzijde gezien, moet de borst ei-vormig zijn, en van opzij gezien elliptisch. Hij moet 2/5 deel van de lengte van de voorarm zijn, en van opzij gezien moet het laagste punt van de borst onmiddellijk achter de achterzijde van het voorbeen liggen. Het borstbeen moet zichtbaar zijn maar niet overmatig opvallend. Het kruis moet breed zijn en iets aflopend. De buik iets opgetrokken.

ACHTERHAND: Goed gehoekte achterbenen, goed gebogen kniegewrichten en lage spronggewrichten, dijen sterk gespierd. De benen moeten van goed bot zijn.

VOETEN: Van gemiddelde grootte, kort, ovaal, rechtvooruitstaand met sterke voetzolen, en voorzien van goede knokkels.

STAART: De staartlengte mag ten hoogste 4 inches (10 cm) zijn. Hij moet in een horizontale lijn gedragen worden of mag iets opgeheven als bewijs van aandacht maar nooit meer dan een rechte hoek ten aanzien van de ruglijn. Puppies die met een staart geboren worden mogen gecoupeerd worden.

VACHT: Van gemiddelde lengte, grof, dicht en goed aanliggende bovenvacht; een overvloedige, zacht en wollige ondervacht.

KLEUR: De gewenste kleuren zijn staalgrijs, grijsachtig/bruin, grijsachtig/geel, roodachtig/geel,of roodachtig/bruin met donkerder haar op de rug, hals en op beide zijden van het lichaam. Lichter haar van dezelfde kleuren als boven beschreven, kan voorkomen op de snuit, keel, borst, buik, broek, voeten en hakken. In plaats van deze lichtere kleuren zijn witte aftekeningen aanvaardbaar maar nooit meer dan een derde deel van de totale kleur.

GEWICHT EN MATEN: De ideale schofthoogte is: voor reuen: 13 inches (33 cm); voor teven 12 Ľ inches (31 cm).

Het gewicht moet tussen de 18-28 lbs (9-14 kilogr.) bedragen. De verhouding tussen schofthoogte en lengte van het lichaam moet ongeveer 2 : 3 zijn.

FOUTEN: Iedere afwijking van de voorgaande punten moet als een fout beschouwd worden en de ernst van de fout moet men in de juiste proporties zien.

 
Västgötaspets  (Schwedischer schäferspitz)

Der Västgötaspets fällt völlig aus dem Rahmen der Nordlandhunde, die alle hochläufig sind. Die Heimat liegt zwischen dem Väner- und dem Vättersee in der fruchtbaren Västgöta-Ebene. Die Ähnlichkeit mit dem britischen Corgis ist verblüfend. Dieser schwedische Vertreter der Hütehunde wird auch (Vallhund Schwedischer Schäferspitz) genannt. Heutzutage wird er in seiner Heimat auch oft als Familienhund gehalten, was wohl auch mit seiner Größe zusammenhängt. Man sollte den Västgötaspets auf gar keinen Fall unterschätzen. Er ist ein ausgesprochen guter Treibhund, der es versteht in seiner Herde für Ordnung zu sorgen. Von je her stand bei der Zucht die Gebrauchstüchtigkeit , wie bei allen Nordischen im Vordergrund.

Größe, Körperbau

Der Västgötaspets lebt auf kurzen Beinen. Sein Widerrist beträgt 33-40 cm. Er besitzt einen langgestreckten und sehr muskulösen Körper. Der Brustkorb ist breit und tief und soll etwa zwei Fünftel der Länge des Unterarms hindurch reichen Die Vorhand hat lange Schulterblätter, die Hinterhand gut entwickelte Knie- und Sprunggelenke. Die Rute darf nicht länger als 10 cm sein und wird hauptsächlich waagerecht getragen. Der Kopf ist lang mit deutlichem Stop. Die Schnauze ist kürzer und läuft spitz zu.

Fell

Das Fell besteht aus hartem, kurzen Deckhaar mit weicher Unterwolle. Auf Rücken, Nacken und Schultern trägt er dunkles Deckhaar, ansonsten grau. Dazu hellgraue oder graugelbe Partien auf Kehle, Brust, Schnauze und teilweise auch auf den Läufen. Erlaubt sind aber auch rotgelb, graubraun, braungelb, gestromtes und geflecktes Fell. Blaugraue Abzeichen sind gestattet.

Charakter/Temperament

Der Västgötaspets ist ein ausdauernder, kluger und quirliger Hund. Dieser, voller Energie geladene Geselle besitzt ausgesprochen viel Mut und ist daher auch ein guter Hofhund. Diesem Hund sollte man viel Bewegung geben und eine Aufgabe, die ihn fordert.

 

FCI-Standard-Nr. 14 / 23.04.1992 / D

Schwedischer Wallhund (Västgötaspets)

Übersetzung: Dr. J.-M. Paschoud / Harry G. A. Hinckeldeyn

Ursprung: Schweden

Datum der Publikation des gültigen Originalstandardes: 13.06.1990

Verwendung: Treibhund

Klassifikation FCI:
Gruppe 5, Spitze und Hunde vom Urtyp
Sektion 3, Nordische Wach- und Hütehunde
ohne Arbeitsprüfung.

Kurzer geschichtlicher Überblick: Obschon die Verwandtschaft des Västgötaspets mit dem Welsh Corgi nicht endgültig abgeklärt ist, herrscht die Ansicht vor, der Västgötaspets sei eine ursprünglich schwedische Rasse. Es ist schwer zu sagen, ob die Wikinger solche Hunde vom Typus Spitz von England nach Schweden gebracht haben. Moderne kynologische Forschungen neigen zu der Annahme, die Rasse habe sich in Schweden entwickelt. Es ist das verdienst des Grafen Björn von Rosen, die Anerkennung und die Registrierung als schwedische Rasse veranlaßt zu haben. Am Anfang der 40er Jahre dieses Jahrhunderts stellte er das Vorhandensein dieser Hunde fest. Bei einer Bestandsaufnahme aller Hunde in der Gegend von Västergötland, besonders in der Umgebung der Stadt Vara, entdeckte er eine kleine aber recht homogene Hundepopulation. Diese bildete die Grundlage für ein seriös geplantes Zuchtprogramm unter der aktiven Leitung des Schuldirektors K.G. Zettersten. Ihm gelang es, ohne Verlust des Treibhund-Instinktes, einen homogenen Typ herauszuzüchten.

Allgemeines Erscheinungsbild: Kleiner, kräftiger, furchtloser, kurzläufiger Hund. Äußere Erscheinung und Ausdruck kennzeichnen einen wachsamen, lebhaften und energievollen Hund.

Wichtige Maßverhältnisse: Das Verhältnis von Widerristhöhe zur Länge des Körpers soll 2: 3 betragen.

Wesen: Diese Rasse ist wachsam, energievoll, furchtlos und lebhaft.

Kopf: Der Kopf soll ziemlich lang und klar umrissen sein mit fast flachem Schädel. Von oben betrachtet soll er vom Schädel bis zur Nasenspitze einen regelmäßigen Keil bilden.

Stop: Gut ausgebildet.

Nase: Pechschwarz.

Fang: Von der Seite gesehen soll er ziemlich quadratisch sein, etwas kürzer als der Schädel.

Lefzen: Straff anliegend.

Gebiss: Vollständiges und regelmäßiges Scherengebiss mit gerade im Kiefer stehenden, gut entwickelten Zähnen.

Augen: Mittelgroß, oval, dunkelbraun.

Ohren: Mittelgroß, spitz, aufgerichtet, beweglich, nicht zu tief angesetzt; Leder fest vom Ansatz bis zur Spitze, von kurzem Haar bedeckt.

Hals: Lang und stark bemuskelt, von gutem Umfang.

Körper:

Obere Linie: Rücken gerade, Lenden kurz und kräftig

Kruppe: Breit und leicht abfallend.

Brust: Lang und tief. Rippen gut gerundet. Von vorne gesehen ist die Brust oval, von der Seite gesehen ellipsenförmig. Sie soll bis zu 2/5 der Länge der Vorderläufe reichen. Von der Seite gesehen, befindet sich der tiefste Punkt der Brust unmittelbar hinter dem Vorderlauf.

Untere Linie: Bauch leicht aufgezogen.

Rute: Es gibt zwei Formen: Die lange Rute und die von Natur aus kurze. Bei Aufmerksamkeit ist die Rute aufgerichtet, aber maximal in einem rechten Winkel zum Rücken.

Vorderhand:

Schulterblätter: Lang und gut schrägliegend.

Oberarm: Etwas kürzer als das Schulterblatt, bildet mit dem Schulterblatt einen deutlichen Winkel. An den Rippen anliegend, jedoch sehr beweglich.

Vorderläufe: von vorne gesehen leicht gekrümmt, jedoch nur soviel, dass die freie Aktion der Vorderläufe im Bereich des unteren teils des Brustkorbes nicht beeinträchtigt wird. Gute Knochenstärke.

Vordermittelfuß: Elastisch.

Hinterhand: Knie und Sprunggelenk gut gewinkelt. Oberschenkel stark bemuskelt. Von hinten gesehen sollen die Hinterläufe parallel stehen. Die Länge der Unterschenkel ist etwas größer als der Abstand vom Sprunggelenk zum Boden.

Pfoten: Mittelgroß, kurz, oval, gut aufgeknöchelt, gerade nach vorne gerichtet. Kräftige Ballen.

Gangwerk: Harmonisch, mit gutem Schub.

Haarkleid:

Beschaffenheit: Deckhaar mittellang, harsch, eng anliegend und dicht. Unterwolle weich und dicht. Das Haar soll an den Vorderseiten der Gliedmaßen kurz, am Hals, an der Brust und an den Rückseiten der Hinterläufe etwas länger sein.

Farbe: Die erwünschten Farben sind grau, grau-braun, grau-gelb oder rötlich-braun mit dunklerem Haar auf dem rücken, am Hals und seitlich am Körper. Helleres Haar, aber in den gleichen Farbtönen wie oben, darf am Fang, an der Kehle, an der Brust, am Bauch, am Gesäß, an den Pfoten und an den Sprunggelenken vorkommen. Hellere Abzeichen an den Schultern, der Form eines Pferdegeschirrs entsprechend, sind erwünscht. Wenig weiß ist erlaubt in Form einer schmalen Blessen, eines Nackenfleckens oder eines angedeuteten Halsbandes. Weiße Abzeichen sind erlaubt an den Vorder- und Hinterläufen sowie an der Brust.

Größe und Gewicht:

Widerristhöhe: Rüden 33 cm, Hündinnen 31 cm.

Über- oder Untergröße bis zu 1,5 cm ist zulässig.

Gewicht: 9 - 14 kg.

Fehler:
Jede Abweichung von den vorgenannten Punkten sollte als Fehler angesehen werden, dessen Bewertung in genauem Verhältnis zum Grad der Abweichung stehen sollte.

Anmerkung: Rüden sollten zwei offensichtlich normal entwickelte Hoden aufweisen, die sich vollständig im Skrotum befinden.

 
Vallhund suédois

 

Standard FCI N° 14

Autre nom   Västgötaspets
Spitz des Visigoths
Origine   Sučde
Traduction Prof. R. Triquet
Groupe   Groupe 5 Chiens de type Spitz et de type primitif
Section   Section 3 Chiens nordiques de garde et de berger
Epreuve   Sans épreuve de travail

Date de publication du standard d'origine en vigueur 25.11.1999
Ce standard a été mis ŕ jour sur le site le 16.12.2006
Utilisation
Chiens de conduite des troupeaux.

Bref apercu historique
On considčre que le Västgötaspets représente une des races authentiquement suédoises, męme si sa parenté avec le Welsh Corgi n'est pas parfaitement élucidée. Il est difficile de dire si les Vikings ont ramené d'Angleterre en Sučde des chiens de ce type spitz. les recherches cynologiques modernes tendent ŕ montrer que la race s'est développée en sučde. C'est au comte Björn von rosen que revient l'honneur d'avoir fait reconnaître et inscrire ce chien en tant que race suédoise. Il remarqua l'existence de ces chiens au début des années quarante. En faisant l'inventaire des chiens présents dans la région du Västergöland et, en particulier, dans les environs de la ville de Vara, il découvrit une population peu nombreuse mais homogčne. Ce fut le début d'un programme d'élevage sérieux qui fut surtout l'oeuvre du directeur d'école K.G. Zettersten. Il mena avec succčs la recherche d'un type homogčne sans perdre l'instinct de la conduite des troupeaux.

Aspect général
Petit chien court sur pattes, puissant, sans peur. Aspect et expression dénotent un chien vigilant, vif et énergique.

Proportions importantes
Le rapport entre la hauteur au garrot et la longueur du corps doit ętre de 2/3.

Comportement et caractčre
La race est vigilante, énergique, sans peur et vive.

Tęte et crâne A savoir...
Tęte   La tęte est assez longue et nettement dessinée, le crâne étant presque plat. Vue de dessus, elle forme un coin uni du crâne ŕ l'extrémité du nez.
Stop   Bien marqué.

Région faciale A savoir...
Museau   Vu de profil, il paraît assez carré. Il doit ętre plus court que le crâne.
Truffe   D'un noir de jais.
Lčvres   Parfaitement jointives jointives.
Mâchoires et dents   Articulé en ciseaux parfait et régulier. Dents bien développées et réguličres.
Yeux   De dimensions moyennes, de forme ovale et de couleur brun foncé.
Oreilles   De dimensions moyennes, pointues, dressées. Le pavillon de l'oreille est dur de la base ŕ l'extrémité, couvert de poils lisses et mobiles. Attache pas trop basse.

Cou
Long et fortement musclé, bien dégagé.

Corps A savoir...
Ligne du dessus   Le dos est horizontal, bien musclé.
Rein   Court et fort.
Croupe   Large et légčrement inclinée.
Poitrine   Longue et bien descendue. Vue de face, la poitrine est ovale ; de profil elle est elliptique. Elle descend au deux cinquičmes de la longueur du membre antérieur (du coude au sol), et, vue de profil, son point le plus bas se situe immédiatement derričre la partie postérieure de l'avant-bras.
Côtes   Côtes bien cintrées.
Ligne du dessous   Le ventre est légčrement rentré.

Queue
On rencontre deux types de queue : la queue longue ou la queue courte de nature. Dans les deux cas, toutes les variations sont admises.

Membres antérieurs
Généralités    Ils ont une bonne ossature.
Epaules   Longue et bien inclinée en arričre.
Avant-bras  Vus de face, ils sont légčrement incurvés, juste ce qu'il faut pour qu'ils jouent librement au niveau de la partie inférieure de la poitrine.
Bras   Légčrement plus court que l'épaule, il forme avec elle un angle net. Le bras est bien appliqué contre les côtes mais, cependant, il est trčs mobile.
Métacarpe   Elastiques.

Membres postérieurs
Généralités   Bien angulés aux grassets et aux jarrets. Vus de derričre les membres postérieurs sont parallčles.
Cuisses   Fortement musclées.
Jambes   La longueur de la jambe est légčrement supérieure ŕ la distance du jarret au sol.

Pieds
De dimensions moyennes, courts, ovales, dirigés droit devant, pourvus de coussinets forts et de bonnes jointures.

Allures
Belles, avec une bonne impulsion.

Robe
Couleur   Les couleurs recherchées sont le gris, brun grisâtre, jaune grisâtre ou brun rougeâtre avec des poils plus fonçés sur le dos, le cou et les côtés du corps. Un poil plus clair, dans les męmes nuances de couleurs mentionnées plus haut, peut se rencontrer sur le museau. La gorge, la poitrine, le ventre, les fesses, les pieds et les jarrets peuvent présenter un poil plus clair dans les męmes nuances de couleurs mentionnées plus haut. Les marques plus claires sur les épaules, appelées "marques du harnais" sont recherchées. Le blanc est admis en petite quantité tel qu'une liste étroite, un tâche sur le cou ou un léger collier. Les marques blanches sont admises aux membres antérieurs et postérieurs et sur la poitrine.
Poil   De longueur moyenne. Poil de couverture dur, serré et imperméable. Le sous-poil est doux et dense. Le poil est court sur la partie antérieure des membres, légčrement plus long sur le cou, la poitrine et la partie postérieure des membres.

Taille et poids
Hauteur au garrot 33 cm pour les mâles et 31 cm pour les femelles. On admet une variation de 1,5 cm en plus ou en moins de ces hauteurs.
Poids Entre 9 et 14 kg.

Défauts
Tout écart par rapport ŕ ce qui précčde doit ętre considéré comme un défaut qui sera pénalisé en fonction de sa gravité et de ses conséquences sur la santé et le bien-ętre du chien.

Tout chien présentant de façon évidente des anomalies d’ordre physique ou comportemental sera disqualifié.

NB : Les mâles doivent avoir deux testicules d'aspect normal complčtement descendus dans le scrotum.

 
Vaestgoetlandský špic (Švédský Vallhund)

Český název: Vaestgoetlandský špic

Originální název: Västgötaspets

Oficiální zkratka: VSS

Pořadí popularity: 301. místo [54.2b]

Číslo standardu FCI: 14

Skupina FCI: Skupina 5 - Špicové a primitivní plemena

Sekce FCI: Sekce 3 - Severští hlídací a pastevečtí psi


F.C.I.-Standard č. 14 / 18.02.2000 / GB

ZEMĚ PŮVODU: Švédsko

DATUM PUBLIKACE ORIGINÁLNÍHO PLATNÉHO STANDARDU: 25.11.1999

POUŽITÍ: ovčácký pes - patař.

ZAŘAZENÍ PODLE F.C.I.: Skupina 5 špicové a primitivní plemena
Sekce 3 severští pastevečtí a ovčáčtí psi
Bez zkoušky z výkonu.

KRÁTKÉ HISTORICKÉ SHRNUTÍ: västgötlandský špic je považován za jedno z původních švédských plemen, ačkoliv není zcela jasné, jak je příbuzný s velškorgim. Je těžké říci, zda si Vikingové přivezli podobné psy typu špice do Švédska z Anglie. Moderní kynologické výzkumy ukazují na to, že plemeno bylo vyšlechtěno ve Švédsku.
Tím, kdo se zasloužil o uznání västgötlandského špice a jeho registraci jako švédského plemene, byl hrabě Björn von Rosen. Když se zajímal o psy z oblasti Västergötland a zvláště z okolí města Vara, objevil malé, ale typově pevné psy. Ti byli zakladateli chovného programu, který byl především v rukou K.G.Zetterstena, který uspěl v upevnění typu bez ztráty ovčáckého pudu.

CELKOVÝ VZHLED: malý, silný, nebojácný, krátkonohý pes. Vzhled a výraz ukazují na ostražitého, pozorného a energického psa.

DŮLEŽITÉ POMĚRY: poměr mezi kohoutkovou výškou a délkou těla je zhruba 2 : 3.

POVAHA / TEMPERAMENT: plemeno je ostražité, energické, nebojácné a poslušné.

HLAVA:  poměrně dlouhá a čistě utvářená. Při pohledu shora vytváří rovnoměrný klín od lebky ke špičce nosu.

MOZKOVNA:
Lebka:  téměř plochá.
Stop:  dobře vyznačený.

OBLIČEJOVÁ ČÁST:
Nosní houba:  uhlově černá.
Tlama:  při pohledu ze strany kvadratická. Tlama je mírně kratší než lebka.
Pysky:  těsně přiléhající.
Zuby:  perfektní a pravidelný nůžkový skus s rovnoměrně a dobře vyvinutými zuby.
Oči:  středně velké, oválného tvaru. Tmavě hnědé.
Uši:  středně velké, špičaté, vztyčené. Kůže ucha je pevná od nasazení ke špičce, hladce osrstěná. Ucho je pohyblivé a není nasazené příliš nízko.

KRK:  dlouhý a silně osvalený, dobré délky.

TRUP:
Hřbetní linie:  hřbet rovný, dobře osvalený.
Bedra:  krátká a silná.
Záď:  široká a mírně spáditá.
Hrudník:  dlouhý s dobrou hloubkou. Dobře vyklenutá žebra. Při pohledu zpředu je hrudník oválný, při pohledu ze strany eliptický. Hrudník dosahuje do dvou pětin délky hrudních končetin a při pohledu ze strany je nejnižší bod hrudníku těsně za zadní stranou hrudní končetiny.
Spodní linie:  břicho mírně vtažené.

OCAS:  vyskytují se dva typy ocasu, a to dlouhý nebo přirozeně krátký ocas. V obou případech jsou všechny variace povolené.

KONČETINY:

HRUDNÍ KONČETINY:  mají dobrou kostru.
Rameno:  ramenní lopatka dlouhá a dobře uložená vzad.
Nadloktí:  trochu kratší než ramenní lopatka a uložené ve výrazném úhlu. Nadloktí dobře přiléhá k žebrům, ale zůstává velmi pohyblivé.
Předloktí:  při pohledu zpředu je mírné ohnuté, dostatečně na to, aby umožňovalo volný pohyb vůči spodní straně hrudníku.
Nadprstí:  pružné.

PÁNEVNÍ KONČETINY:  pánevní končetiny jsou dobře zaúhlené v koleni a hleznu. Při pohledu zezadu jsou rovnoběžné.
Stehna:  silně osvalená.
Bérec:  mírně delší než je vzdálenost od hlezna k zemi.

TLAPKY:  středně velké, krátké, oválné, směřující přímo vpřed, se silnými polštářky a dobrou kostrou.

POHYB:  harmonický, s dobrým posunem.

OSRSTĚNÍ:

SRST:  krycí srst střední délky, hrubá, těsně přiléhající a hustá, podsada měkká a hustá. Srst je krátká na přední straně končetin, o něco delší na krku, hrudníku a zadních stranách pánevních končetin.

BARVA:  žádoucí barvy jsou šedá, šedavě hnědá, šedavě žlutá nebo červenohnědá s tmavšími chlupy na hřbetě, krku a bocích. Světlejší srst ve stejném odstínu barvy může být na tlamě, hrdle, hrudníku, břiše, stehnech, tlapkách a hleznech. Světlejší znaky na plecích, tzv. postrojové znaky, jsou žádoucí.
Bílá je povolena jen v podobě malých znaků: na hlavě, šíji nebo jako málo znatelný „obojek“. Bílé znaky jsou povolené na hrudních a pánevních končetinách a na hrudníku.

VÝŠKA A HMOTNOST:
Výška v kohoutku:  Psi: 33 cm.
                                Feny: 31 cm.
Povolena je odchylka 1,5 cm pod a nad tyto výšky.
Hmotnost:  mezi 9 – 14 kg.

VADY:  jakákoliv odchylka od výše uvedených znaků má být považována za vadu a vážnost, s níž je vada posuzována, má být v přímém poměru k jejímu stupni.

Psi, kteří zjevně vykazují fyzické nebo povahové abnormality, musí být diskvalifikováni.

Pozn.:  Psi (samci) musí mít dvě zjevně normálně vyvinutá varlata, plně sestouplá v šourku.